دانشجو در ملل مختلف:

ü      ژاپن: به شدت مطالعه می کند و برای تفریح ربات می سازد.

ü      مصر: درس می خواند و هر از گاهی علیه حسنی مبارک، در و پنجره ی دانشگاه را می شکند.   

ü      هند: او پس از چند سال درس خواندن عاشق دختر زیبایی می شود و همزمان برادر دوقلویش را که سال ها گم شده بود پیدا می کند. سپس ماجراهای عاشقانه واکنشی! پیش می آید و سرانجام آن دو با هم ازدواج می کنند و همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شود.

ü      عراق: مدام به تیر ها و خمپاره های تروریست ها جاخالی می دهد و در صورت زنده ماندن، درس می خواند.

ü      چین: درس می خواند و در اوقات فراغت مشابه یک مارک معروف خارجی را می سازد و با یک دهم قیمت جنس اصلی می فروشد.

ü      اسرائیل: بیشتر واحد هایی که او پاس می کند عملی است. او دوره کامل آموزش های رزمی و کماندویی را گذرانده و مادرزادی عقده ای به دنیا می آید. رنگ مورد علاقه شان قرمز است؛ قرمز خونی!!

ü      گینه بیسائو: او منتظر است تا اولین دانشگاه کشورش افتتاح شود تا به همراه بروبچ خوش تیپ هم قبیله ای درس بخواند. 

ü      کوبا: او چه دلش بخواهد و چه نخواهد، یک کمونیست است و باید باسواد باشد. و همین طور باید برای طول عمر فیدل کاسترو و خون به جیگر شدن جمیع رؤسای جمهوری آمریکا( من الازل الا الابد ) دعا کند.

ü      پاکستان: او به شدت درس می خواند تا در صورت کسب نمره ممتاز، به عضویت القاعده یا گروه طالبان در بیاید.

ü      اوگاندا: اگر وقت کرد درس می خواند در غیر این صورت چند نفر از اعضای قبیله توسستی را می کشد.

ü      انگلیس: نسل دانشجوی انگلیسی در حال انقراض است و احتمالا تا پایان دوره کواترنری منقرض می شود ولی آخرین بازماندگان این موجودات هم درس می خوانند.

ü      ایران: عاشق تخم مرغ است!! سر کلاس عمومی چرت می زند و سر کلاس اختصاصی، جزوه می نویسد. سیاسی نیست ولی سیاسی ها را دوست دارد. معمولا لیگ تمام کشور های بالا را دنبال می کند البته با کارشناسی! به عبارت "خسته نباشید" عشق می ورزد. او سه سوته عاشق می شود. اگر با اولی ازدواج کرد که کرد و الا سیکل عاشق شدن و فارغ شدن او بارها تکرار می شود. علی رغم اینکه جزو قشر فرهیخته جامعه محسوب می شود، صاحب خانه ها جان به عزرائیل می دهند ولی خانه به دانشجو نمی دهند. او چت می کند، متراژ همه خیابان ها را بلد است و کلی عشق و حال می کند. خلاصه نسل دانشجوی ایرانی درس خوان، در خطر انقراض است.

                                            نشریه هدایت، بسیج دانشگاه تهران!

-        

 -    لب ها برای چه هستند؟

-         لبخند

 -         چشم ها برای چه؟

-         زیارت

 -         دل برای چه؟

-         نهانداشت رازها

 -         حالا بگو چرا تولد؟

-         تا خدا را تماشا کنیم

 -         و چرا مرگ؟

-         تا خود را از نزدیک ببینیم

 -         تو می دانی چرا برخی انسان ها مرگ ندارند؟

-         آن ها پرواز می کنند

 -         آخرین سؤال، تو پرواز می کنی؟

-         آری

-         ولی من در کناره یا بر شانه های تو بالی نمی بینم!؟

-         حق با شماست

 -         پس چگونه به آسمان پرواز می کنی؟

-         به آسمان پرواز نمی کنم

 -         چه شوخی غریبی! نکند به خاک... یا اصلا نمی توانی نشان بدهی که چگونه پرواز می کنی؟

-         مگر وقت نماز شده است؟؟...

پخش شبانه سریال های ماه مبارک رمضان که استقبال بینندگان را نیز به دنبال داشت موجب اعتراض تعدادی از مجامع و گروه ها نسبت به مسائل مطرح شده در این سریال ها گشته که در زیر اختصارا نام گروه های معترض و موارد اعتراض به استحضار می رسد:

1.        پیرمردان بازنشسته نیمکت نشین پارک ساعی( به دلیل مخدوش شدن چهره پیرمردان در سریال میوه ممنوعه) 

2.       گروهی از تازه به دوران رسیده ها ( در پی هتک حرمت این گروه در سریال یک وجب خاک)

3.       جمعیت گاوصندوق فروشان حومه تهران ( به دلیل بدون دردسر باز شدن گاوصندوق در سریال اغما)

4.       اتحادیه زد و بند کنندگان ( به دلیل منفی نشان داده شدن چهره این گروه در سریال میوه ممنوعه)

5.       شرکت هتل سازان کلوک اصفهان ( به علت رشوه گیرنشان دادن کارگران سازنده این هتل در سریال یک وجب خاک)  

6.       جمعی از معتادین قرص های اکستازی ( به دلیل سوء استفاده از یک معتاد قرص اکس توسط شیطان در سریال اغما)

7.       گروهی از ورشکستگان اقتصادی و دختران آنها ( به دلیل مسائلی که در سریال میوه ممنوعه پیش آمد)

8.       گروهی از گاوهای گاوداری ساوه (به دلیل استفاده ابزاری از آنها در جهت کلاه برداری از آقای افشاری در سریال یک وجب خاک)

9.       شرکت ارتباطات سیار ( به دلیل تبلیغ نامحدود شبکه مخابراتی الیاس سل در سریال اغما)

10.   جمعیت خلافکاران آزادی مشروط (این گروه توضیحی در مورد اعتراضشان ندادند)

11.   اتحادیه صنفی تکثیرکنندگان غیرقانونی سی دی و قاچاقچیان فیلم (به دلیل بی جهت مهندس نشان دادن این گروه در سریال یک وجب خاک)

12.   جامعه خبرچینان مقیم پایتخت  ( به علت ورود غیر اصولی یک متخصص بیهوشی به حرفه خبرچینی در سریال اغما)

13.   جامعه حسابداران جوان ( به جهت چلمن نشان داده شدن یک حسابدار جوان در سریال میوه ممنوعه)

14.   اتحادیه پشت کنکوریها ( این گروه به دلیل این که از زمین و زمان خسته اند به هر چیزی اعتراض  می کنند بی خیال شوید)

15.   گروهی از افاغنه طرفدار جواد رضویان ( به علت تمسخر لهجه جواد رضویان در سریال شکرانه)!!

ضعیفه!

  در این واپسین لحظه های غریب، دلم از هوای تو دم می زند

                                             برای دمی با تو بودن دلم، به اجبار حرف از غزل می زند

در این لحظه هایی که در هر نفس، سرود خداحافظی خوانده ای

                                                 دل من برای وصال تو باز، نت عشق را یک نفس می زند

پس از آن همه آشنایی کنون، نگاهم به پیش تو بیگانه است

                                                وگرنه چرا این نگاهت هنوز،در عشق رارنگ شب می زند؟

میان هجوم ورق های من، مرور خط شعر تو خوش تر است

                                        "ولی دردلم حس پیچیده ایست،که انگارچشمت کلک می زند"

من از قافیه، وزن، آهنگ، شعر، به جز عشق چیزی نفهمیده ام

                                                 که در متن اشعار بی وزن من، غروب نگاهت قدم می زند

تو را ای غریبه و ای آشنا، دوباره سه باره ورق می زنم

                                                 که زنجیر این فاصله بین ما، درون دلم زنگ غم می زند

                                                                                                 شاعر!!!: دماغو

باورت می شود که سکوت سرچشمه همه صداها باشد؟ که همه، از دل هیچ بیرون بیاید؟ که سرگردانی ریشه همه راه هاست؟ که مادر غم و شادی یکی ست؟

من این ها را خوانده ام. اما می خواهم باورشان را تمرین کنم. می گویند برای این کار ذهن را رها کن و با دلت باور کن. اما من درباره با دل باور کردن فقط خوانده ام و برای فهم دل فقط توانسته ام فکر کنم!

من حیرانم و خیال می کنم آسمان مرا می فهمد و ستاره مرا در خود باز می تاباند، شاید چشم تو را خیره کند تا مرا ببینی و بدانی که کسی هست که شاید مثل تو سرگشته است و به دنبال دلش می گردد تا اصلا فکر نکند نه به سکوت و نه به صدا، نه به سرگردانی و نه به راه. و تنها ببیند، ببیند و بگذرد...

 1. کانال تلویزیون رو عوض می کنم... انگار دوباره برنامه هاشون ته کشیده. برای پرکردن وقت هم که شده دوباره دارن رزمنده ها رو نشون می دن. بابا این جنگ تموم شد، به فکر الان باشیم، این صحنه ها رو نشون دادن، درد کی رو دوا کرده تا حالا؟

 2. تقویمو که باز می کنم، چشمم می افته به دو سه تا کلمه: «آغاز هفته دفاع مقدس» ...این کلمات آدمو یاد آدمای بزرگ می اندازه. آدمای که از خودشون گذشتن، خیلی این جمله رو شنیدیم که: «اونا رفتن تا ما باشیم» خداییش اگر اینطوری هم بوده، خب خوش به سعادتشون. اونایی که رفتن عاقبت به خیر شدن. اونایی هم که موندن، ازشون تقدیر شده و  هر سال تجلیل شدن... نشنیدین از این همه سهمیه و امکانات و ...

 3. مامان همیشه می گه: «باباتون خیلی دوست داشت شما دو تا بچه های درسخونی بشین». بابا می گفته:« این دوتا گل باید درس بخونن تا توی میدون علم بجنگن، ما با تفنگ می جنگیم اینا با دانش و علم...» این حرف همیشه توی گوشم بود، کوچیک تر که بودم کارنامه هامو برای بابا پست می کردم، به نشونی آسمون... به این امید که بابا ببینه و خوشحال بشه. ای کاش بابا الان بود و می دید دارم از رشته خودش فارغ التحصیل می شم.

 4. از دیروز که با چند تا از بچه ها رفته بودیم بیرون تا حالا دلم خیلی گرفته بابا!  بابا جون احساس می کنم مردم خیلی بی رحم شدن، بی رحم و فراموشکار، البته بابا من اصلا از شما چیزی به دوستام نگفتم ها، در جواب حرفای دیروزشونم فقط بغض کرده بودم و هیچی نمی گفتم، دلم گرفته بابا، دلم گرفته... چی شد بابا؟ بذار الان اکسیژنتو میارم، بیا بابا.... نفس بکش بابا، نفس بکش، نفس بکش که نفس خیلیا به نفست بنده....

سرت پایینه و تندتند راه می ری. ذهنت خالیه. به هیچی فکر نمی کنی جز جایی که قراره مقصدت باشه. گام هاتو بلندتر بر می داری تا زودتر برسی. جایی که بارها و بارها بهش سر زدی..وقتی که مشکلات از هر طرف بهت فشار آوردن. وقتی که دردت رو نمی تونی به هیچ کس بگی. همه حرف تو رو می فهمن و نمی فهمن. باید پیش خودت نگه داری. باید تو خلوت خودت خالی بشی!!!!

گام هاتو سریع تر برمی داری. ثانیه ها برات دقیقه می شن و دقیقه ها ساعت. پرده جلوی در رو می زنی کنار. نگاهت که به کاشی های در و دیوار و زمین آپ پاشی شده می افته، یه نفس عمیق می کشی. بالاخره رسیدی.

نگاهتو کمی اونورتر می ندازی تا ببینی تو این مسابقه چندم شدی. باز هم دیر رسیدی. جلوتر می ری و به صف ده نفری می پیوندی که پشت در منتظر ایستادن. بعد از بیست دقیقه تازه نوبتت شده و تا بخوای قدم از قدم برداری، یه نفر جلوتر از تو می پره تو و از پشت در بسته می گه : ببخشید. بچه ست دیگه... و تو همچنان با حسرت و اضطراب به تابلوی wc خیره می مونی...

                                                                              باباقوری

اللهم اجعل صیامی فیه صیام الصائمین و قیامی فیه قیام القائمین و نبهنی فیه عن نومه الغافلین و هب لی جرمی فیه یا اله العالمین و اعف عنی یا عافیاَ عن المجرمین

آمد رمضان وعید با ماست                                        قفل آمد و آن کلید با ماست

بربست دهان و دیده بگشاد                                        وان نور که دیده دید با ماست

آمد رمضان به خدمت دل                                          وان کس که دل آفرید با ماست

در روزه اگر پدید شد رنج                                         گنج دل ناپدید با ماست  

چه نگاه زیبایی دارد مولانای بزرگ به آمدن ماه رمضان! این نگاه زیبا، عمیق و معنوی نسبت به حلول ماه مبارک رمضان را در کمتر شاعری می توان دید.

مولانا آمدن رمضان را عید می شمارد؛ حال آنکه تقریباَ همه شاعران به اقتضای روحیه خویش ، رفتن رمضان و پدیدار شدن هلال شوال را که مصادف با عید فطر است "عید" نامیده اند. این نگاه مختص مولانای بزرگ است.

قرآن کریم در بیان متین و رسای خود درباره ماه مبارک رمضان می فرماید: " شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن، هدی للناس و بینات من الهدی و الفرقان"

به راستی کدام عید برای انسان مؤمن و عارف ، ارزشمندتر از زمان نزول آیه های هدایت است ؟ آیه هایی که از جانب حضرت محبوب برای نزدیکتر کردن بندگان به ذات کبریایی او، فرستاده شده است. و به راستی کدام کلید، گشاینده تر از کلید هدایتاست؟

رمضان آمده است. رمضان دوباره آمده است تا کلید قفل فروبسته دلهای ما باشد. رمضان آمده است تا به ما بیاموزد چگونه چشم تن بر لذتهای دنیا ببندیم تا چشم دلمان بر جمال دلارای معشوق باز شود.

رمضان آمده است تا واحه ای باشد در کویر زندگی سرگشته ما. آمده است تا دستمان را بگیرد و ببردمان تا سرچشمه زلال ربنا...

                                                                              سید مصطفی حسینی راد                                 

به نام خدا

با توجه به نزدیک شدن به قسمت های پایانی سریال جواهری در قصر(که جزو پربیننده ترین سریال های این چند سال نیز بوده پوده) بر آن شدیم تا عملی در جهت نشان دادن ارادت بی حد و حصرمان!!! به این بانوی زحمتکش انجام دهیم. بعد از بررسی بسیار دیدیم چی بهتر از این که نامه یک طرفدار دلسوخته یانگوم را چاپ کنیم( که از قضای روزگار آقا هم هست) خواندن نامه زیر، به بیماران قلبی طرفدار یانگوم توصیه نمی شود:

یانگوم جان! این روزها که می گذرد، هر لحظه به زمان جدایی نزدیک و نزدیک تر می شویم و چه سخت است لحظه خداحافظی و لحظات فراق...!

یانگوم من، چه هفته ها که به امید دیدنت روزها را سپری نکردم و چه جمعه شبها که یک ساعت، خیره به تلویزیون حتی یک پلک هم نزدم...

چه سه شنبه شبها که تا ساعت یک و نیم بعد از نصفه شب بیدار ننشستم تا سریالت را برای بار سوم ببینم( آخر یانگوم جان همیشه تکرار ساعت نه صبح را هم می بینم)

چه ساعت ها که درگوگل ایمیج به دنبال عکسهایت نبودم تا بک گراند صفحه موبایلم یا اسکرین سیور کامپیوترم بکنمشان.

چه پلومرغ و پلو خورش ها که نخوردم با این تصور که قارچ کوهی و صدف سرخ شده همراه با خرچنگ آپ پز دست پخت تو را می خورم...

چه شبها که تا صبح جلوی کولر نخوابیدم تا سرما بخورم که تو بیایی و با گرفتن نبضم مداوایم کنی...

 چه قسمتها که با حلقه زدن اشک در چشمانت نگریستم و با خنده های دندان نمایت قهقهه نزدم...

چه یک هفته در میون ها !!! که با دستگیر شدن و به مرز مرگ رفتنت به مرز سکته نرفتم و از غصه دق نکردم( آخر یانگوم جان تو را یک هفته درمیان دستگیر می کردند و در گونی کرده می بردند بکشندت و در هفته بعد معلوم میشد نکشته اندت، بی آنکه بفهمند در آن یک هفته حال ما در گونی است( ببخشید در قوطی است)).

یانگوم من! بعد از تو دیگر به چه وبلاگی سر بزنم و جلوجلو داستان قسمت بعد را بخوانم و ناگفته های!! قسمت پیش را چک کنم؟

آه یانگوم! بعد از تو دوز خاله زنک گری خونمان به شدت پایین می آید و این کمبود شاید بکشدمان...

اما یانگوم! کمی از تو دلگیرم. آخر این افسر مین جان گو هم آدم است تو دلت را بهش خوش کردی؟ حتما بدون گریم هم دیدیش، خیلی بچه است هنوز... از من می شنوی با او ازدواج نکن... او لیاقت تو را ندارد... بگذار برود با همان گیوم یونگ حسود ازدواج کند، تو حیفی یانگوم، نرو یانگوم، نرو...

بله ... جملات تکان دهنده ای بود... بدون هیچ توضیحی مطلب را به پایان می برم...

                                                                                                                           ضعیفه

   نقد و انتقاد یکی از اساسی ترین راه های پیشرفت می باشد. شاید بتوان گفت اگر روزی نقد بر هیچ چیز صورت نگیرد، شاهد رکود و یا حتی عقب گرد باشیم. ولی این که چه نقدی پیش برنده است و اساسا جای نقد کجاست و نقد درست چیست نیاز به بررسی و مطالعه زیاد دارد. در این مقال، منتقدین به سه گروه عمده تقسیم شده اند:

                                                                                                                                     ضعیفه