اللهم اجعل صیامی فیه صیام الصائمین و قیامی فیه قیام القائمین و نبهنی فیه عن نومه الغافلین و هب لی جرمی فیه یا اله العالمین و اعف عنی یا عافیاَ عن المجرمین

آمد رمضان وعید با ماست                                        قفل آمد و آن کلید با ماست

بربست دهان و دیده بگشاد                                        وان نور که دیده دید با ماست

آمد رمضان به خدمت دل                                          وان کس که دل آفرید با ماست

در روزه اگر پدید شد رنج                                         گنج دل ناپدید با ماست  

چه نگاه زیبایی دارد مولانای بزرگ به آمدن ماه رمضان! این نگاه زیبا، عمیق و معنوی نسبت به حلول ماه مبارک رمضان را در کمتر شاعری می توان دید.

مولانا آمدن رمضان را عید می شمارد؛ حال آنکه تقریباَ همه شاعران به اقتضای روحیه خویش ، رفتن رمضان و پدیدار شدن هلال شوال را که مصادف با عید فطر است "عید" نامیده اند. این نگاه مختص مولانای بزرگ است.

قرآن کریم در بیان متین و رسای خود درباره ماه مبارک رمضان می فرماید: " شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن، هدی للناس و بینات من الهدی و الفرقان"

به راستی کدام عید برای انسان مؤمن و عارف ، ارزشمندتر از زمان نزول آیه های هدایت است ؟ آیه هایی که از جانب حضرت محبوب برای نزدیکتر کردن بندگان به ذات کبریایی او، فرستاده شده است. و به راستی کدام کلید، گشاینده تر از کلید هدایتاست؟

رمضان آمده است. رمضان دوباره آمده است تا کلید قفل فروبسته دلهای ما باشد. رمضان آمده است تا به ما بیاموزد چگونه چشم تن بر لذتهای دنیا ببندیم تا چشم دلمان بر جمال دلارای معشوق باز شود.

رمضان آمده است تا واحه ای باشد در کویر زندگی سرگشته ما. آمده است تا دستمان را بگیرد و ببردمان تا سرچشمه زلال ربنا...

                                                                              سید مصطفی حسینی راد