کاش گرم بودی و می شکستی سرمای این فاصله ها رو تو نگاهت. کاش می تونستی عظمت باهم بودن رو تو تشابه با هم نفس کشیدن بفهمی. کاش هر طلوع، ظهور دوباره ی خیالت می شد وقتی که دست هامون تو دست هم گره خورده و افق دغدغه هامون انطباق ابدی پیدا می کند. کاش...

گفتم بیا دست هامونو بدیم به هم.دست هاش پر از التماس اند..

گفتی دست هاش کوچک اند برای هدف ما. نگاهش کوچک تر..

گفتم بیا باهم باشیم..

گفتی تیغ فاصله، راهمون رو از هم جدا کرده..

گفتم خسته ام از این فاصله های خیالی..

گفتی از حقیقت نمی شه فرار کرد..

گفتم این حقیقت نیست سلیقه ست..                                چیزی نگفتی.

گفتم گناهش چیه؟

تو، عکس نگاهشو خط زدی و گفتی نگاهش یه رنگ دیگه ست. یه جنس دیگه..

گفتم چرا دستشو نگیریم و با خودمون هم صداش نکنیم؟

گفتی صدات اونقدر رسا نیست که شیفته ش کنه..

گفتم می دونم. باید صدامو تغییر بدم. من دوست دارم این آواز رو بدون موسیقی بخونم. فقط، متن ترانه شو تا ابد زیر لب نجوا کنم. بیا تو هم گوش بده به ساده ی یک متن، بدون تمنای سلیقه ها... بذار کبوتر دلت روش آهنگ بذاره. اونوقته که همه، این آوازو با یک لهجه می خونیم. با یک طنین. طنین همدلی، طنین انسانیت...طنین ابدیت.

                                                                                                                              دماغو