سلام...

به علت دخول ماه شعبان و کثرت سرور ادخالی فی قلوبنا به صورت غیرمترقبه از خودمان وبلاگ!... سرودیم، نوشتیم، خواندیم، فرستادیم رو آنتن... نمی دانیم . هر چی جناب می گید. علی ای حال از قدیم گفتند مزد کارگرو باید قبل از این که عرقش خشک بشه داد. پس اگر ما را بخوانید ما نیز به اجدادمان سوگند می خوریم بهتان حال دهیم. از این اقوال بگذریم روز جانباز است و ما هر چه داریم از این قسم جماعت داریم. پس به رسم دمت گرم سروده ای از عزیزمان جواد محقق می گذاریم:

گفت مادرکه دستهایت کو؟                    پدرم خنده زد: نمی دانم!             

مادرم گفت: پیش او هستند؟                 و شنید از پدر: چه می دانم!                   

مادرم گفت من یقین دارم                  که بهشتی شوند دستانت               

پدرم بغض کرد: اما زن                      مانده ام در غم زمستانت            

مادرم گفت: تو اباالفضلی                   دست در راه عاشقی داده      

پدرم گفت: شوهرت اما                     شده مردی ز کار افتاده              

مادرم گفت: دستهایت ما                   من و مریم دو دست تو هستی م.               

پدرم خم شد و نشست و گریست       ما ولی بغض خویش نشکستیم               

رو به من کرد مادر و پرسید:               پدرت را چگونه می بینی؟               

گفتم او را دوبال بر شانه است             آه مادر نگو نمی بینی          

مادرم آمد و مرا بوسید                      گفت این راه و رسم جانبازی است            

گفتم آری میان اهل محل                   پدرم مایه سرافرازی است

                                                                   باباقوری