 |
 |
|
|
خاک انداز ( چهارشنبه 89/1/25 :: ساعت 3:2 عصر)
از کنار در ورودی می آید و می رود وسط آشپزخانه می ایستد. برمی گردد. من روی صندلی روبروی آشپزخانه نشسته ام. برای لحظاتی نگاه هامان به هم دوخته می شود. او چشمهای مرا نگاه می کند من چشمهای او را. تا به حال از این فاصله چشمهایش را ندیده بودم. در نگاهش هیچ نیست به جز ترس. دروغ چرا؟ من هم می ترسم. بیشتر از آن که تعجب کنم ترسیده ام. اما صدایم در نمی آید. تنها هستم. کاری از دست کسی برنمی آید که جیغ بکشم. من سر جایم میخکوب شده ام و او سرجایش. فقط همدیگر را نگاه می کنیم. دلم برایش می سوزد. حکمش از قبل صادر شده. متعرض است و حکمش نابودی. خانه قانون دارد و او آن را شکسته است. آمده ایستاده روبرویم و نگاهم می کند. این قانون شکنی قابل بخشش نیست. نیم خیز می شوم. می دانم نمی توانم بگیرمش. در یک چشم به هم زدن می دود زیر یخچال. چند ثانیه بعد صدای "تلق" تله موش می آید. وقتی تله این شکلی صدا می دهد یعنی موشی را گیر نینداخته. ای کاش قانون شکن از همان راهی که آمده برود و گرنه دیر یا زود مجازات طبق حکم اجرا خواهد شد! |
||
|
|
همه چیزهایی که تا حالا توی خاک انداز نوشتیم
|
|
|
|
فهرست ها |
|
|
|
||
|
|
منوها |
|
|
» درباره خودم «
» فهرست موضوعی یادداشت ها « ا . » آرشیو مطالب « نوشته های سال 86 نوشته های سال 87 نوشته های سال 88 » لوگوی وبلاگ « 
» لینک دوستان « توکای شهر خاموش غزل ناب جوانی بی سروته الهه عشق سیب بانو همشهری جوان 2 گل یاس همشهری جوان جوانه های جوان این شطحیات ماست خاطرات ESPERANCE2 » لوگوی دوستان «          |
||
