این روزها سیاست خیلی جذاب شده. برخلاف گذشته که «سیاست پدر و مادر نداشت» امروز، نه تنها پدر و مادر دار شده که بسیاری دایه مهربانتر از مادر هم پیدا کرده. در هر محفل و تجمعی ( که البته لازم نیست خیلی تخصصی هم باشد، از تجمع سه نفر در ایستگاه اتوبوس یا تاکسی بگیر تا محافل دانشجویی) بحث سیاسی داغ است و هر کس به فراخور حال خود و البته اطلاعاتش نظری ارائه می دهد و صد البته هر کس فکر می کند خودش درست می گوید و حق، فقط با اوست.

بعضی وقتها این بحث ها بسیار تخصصی هم می شوند. مثلا اگر خدای ناکرده، خدای ناکرده، یک روز نانوایی سر کوچه نانش کمی خمیر شود، بحثهای تخصصی سروامی کنند و ارائه می شوند و از سهمیه بندی بنزین و جمع آوری اراذل و اوباش گرفته تا انتخابات مجلس شورای اسلامی و سفرهای استانی رییس جمهور زیر سوال می رود و اگر دو سه تا متخصص کارکشته تر در صف نانوایی ایستاده باشند، این قضیه را عدم ورود مدرنیته در زیرساختهای جامعه شناختی و نبودن دموکراسی بر مبنای اقتصاد رقابتی قلمداد می کنند! و از عدم استفاده درست معماری سرویس گرا در حوزه های فناوری اطلاعات مرتبط با موارد فوق ایراد می گیرند!!

من با این که هم میهنانم بینش سیاسی پیدا کنند و درباره بینش هایشان بحث و گفتگو کنند، مخالف نیستم. اما معتقدم باید با کمی واقع بینی ودیدن خوبی ها در کنار کاستی ها خودمان را از دایره ملت های همیشه معترض خارج کنیم.

                                             ضعیفه