ای غزه، بمیر ولی خوشحال باش، چون جهان مصلحی دارد...که ظهور نمی کند.

ای غزه، بمیر ولی بدان، که صف سیصد نفری یاران مصلح، هنوز خالی است.

ای غزه، بمیر، ولی ببین، که ندبه و عهد و نماز شب، فقط خوانده می شود که خوانده شده باشد.

ای غزه، بمیر، ولی شادمانی کن، که ما «عین» عجل فرجهم صلواتهایمان را غلیظ تر از قبل ادا خواهیم کرد.

ای غزه، بمیر، ولی با خودت زمزمه کن که حکومت بر کفر می ماند و بر ظلم نه!!!

ای غزه، تو بمیر که سرنوشتت مرگ است

و ما زنده می مانیم چون سرنوشتمان زنده ماندن است

و جمعه ها، بی خاصیت، می آیند و می روند....

« پس از شکست ایرانیان در جنگهای ایسوس و گوگامل و سقوط شهرهای بابل و شوش به واسطه خیانت فرمانروایان این دو شهر، اسکندر به چپاول و غارت ایران زمین ادامه داد و در راه رسیدن به فارس و تخت جمشید در بندر پارس(گذرگاهی تنگ در کوه گیلویه) دلیر مردی از ایران به نام آریو برزن با 25000 نفر اسکندر را به دام انداخت و او را پس زد. و شمار زیادی از فرماندهان و سربازان او را به هلاکت رساند و در آخرین نبرد با 5000 سرباز خود در محاصره اسکندر برای نجات پایتخت ایران تا آخرین قطره خون خود جنگید.  چه بسیار دارد ایران زمین مردان گمنام...»

متن بالا را از یک کتاب تاریخی یا دائره المعارف انتخاب نکردم. مطلب فوق، روی یک جعبه پیتزا حک شده بود. روی این جعبه به جای استفاده از رنگها و طرحهای اشتها آور، گوشه ای از تاریخ ایران زمین آمده بود؛ ابتکاری که تا به حال ندیده بودم.

باید باز هم از این مغازه خرید کنم تا ببینم چه مطالب دیگری روی این جعبه ها نوشته می شود...

یک ستاره، خاموش شد!

این روزها قرار است غم بی انتها باشد

با تیزبینی و تیزهوشی و درایت مسئولین صداوسیما

توطئه دشمنان اسلام و مسلمین خنثا شد!

به گزارش خبرنگار ما، برنامه ضاله و مبتذلی به نام رنگین کمان که چندی پیش به اشاعه فرهنگ غرب مبادرت می کرد و مهمانان برنامه اش (که با این که همگی زیر هفت سال هستند اما به هر حال مادران فردای این مرزو بومند) را با بدترین شکل و بدون حجاب به نمایش می گذاشت، توبیخ شده و شرط ادامه ادامه این برنامه از سوی تویبخ کنندگان باهوش و بادرایت حفظ حجاب مهمانان عنوان شد. در همین راستا این برنامه تعداد قابل توجهی مقنعه قیطون دوزی شده صورتی به کودکانی که حجاب اسلامیشان رعایت نشده می دهد تا بدینوسیله فلسفه حجاب را تبیین و این امر مهم را نهادینه کند.

پ.ن: قضیه ملانصرالدین و افتادن از آن طرف بام را که لازم نیست تکرار کنم؟

- می خواستم یک مطلب جدید برای پست بگذارم، نشد.

- می خواستم از شهدای رسانه یادی بکنم، نشد.

- می خواستم آنطور که شایسته است شهادت امام باقر را تسلیت بگویم، نشد.

- می خواستم بگویم یکی دو ماه دیگر بعد از تمام شدن امتحانات برمی گردیم، نشد.

در طلسم نشدن ها گیر افتاده ایم و نمی دانیم کی تمام می شود...دعا بفرمایید!

بازگشت ابدی، اندیشه اسرارآمیز است و نیچه با این اندیشه بسیاری از فیلسوفان را متحیر ساخته است:

باید تصور کرد که یک روز همه چیز، همانطور که پیش از این بوده، تکرار می شود و این تکرار همچنان تا بی نهایت ادامه خواهد یافت! معنای این اسطوره نامعقول چیست؟

خلاف اسطوره بازگشت ابدی این است:

زندگی که به یکباره و برای همیشه تمام می شود و بازنخواهد گشت، شباهت به سایه دارد، فاقد وزن است و از هم اکنون آن را باید پایان یافته دانست. و هر چند موحش، هر چند زیبا و هر چند باشکوه باشد، این زیبایی، این دهشت و شکوه هیچ معنایی ندارد. اینها درخورد اعتنا نیست، همانطور که جنگ میان دو سرزمین آفریقایی در قرن چهاردهم، هیچ چیز را در دنیا تغییر نداده است، هر چند در این جنگ سی هزار سیاهپوست با رنج و مصیبت وصف ناپذیری هلاک شده باشند.

اما اگر این جنگ میان دو سرزمین آفریقایی به دفعات بیشمار در حال بازگشت ابدی تکرار شود، چیزی در آن تغییر خواهد یافت؟

آری، مسلما: در این صورت جنگ، صخره ای پابرجا خواهد شد و حماقتی بدون گذشت...

بار هستی، میلان کوندرا

1. چند روز پیش در کلاس، یکی از همکلاسی ها(که تا آن زمان افتخار سلام و علیک با وی هم نصیبم نشده بود!) مرا به کناری کشید و پرسید: ببخشید! شما دختر آقای ایکس هستید؟ (به جای ایکس اسم کوچک فرد دیگری را به همراه فامیلی پدر من آورد که این ترکیب اسم و فامیل، نام فردی بود که او هم در حرفه پدر من سرشناس است.)

گفتم: نه

گفت: مطمئنید؟!!!!

گفتم: بله

گفت: هیچ نسبت فامیلی هم با ایشان ندارید؟

گفتم: نه.

و درست در لحظه ای که منتظر نتیجه گیری از این سوال و جواب از جانب او بودم، گفت: خب، همین!

2. یکی از اقوام سببی ما، سالهاست که در آمریکا زندگی می کند. او همسایه ای دارد که با هم خیلی دوست هستند و گردش و خرید هایشان را همیشه با هم می روند. این فامیلمان(با این که انگلیسیش تعریفی ندارد) همه چیز درباره همسایه اش می داند و همسایه اش به غیر از اسم او تقریبا چیزی درباره اش نمی داند و گویا هیچ وقت هم نخواسته بداند.

3. کدامیک از دوستانتان را سراغ دارید که با او تا حد گردش رفتن صمیمی باشید و از ریز زندگیتان سر در نیاورده باشد؟ کدامیک از نزدیکانتان را می شناسید که گذشته شما در قضاوت الانش بی تاثیر باشد؟

اگر از شوری مورد اول و بی نمکی مورد دوم بگذریم و به حالتی بین دو برسیم، چه اتفاقی می افتد؟ اگر بین فضولی و خونگرمی مرز درستی ایجاد کنیم به کجا برمی خورد؟

نگویید به ایرانی بودنمان لطمه وارد می شود که هر چه گفتم را پس خواهم گرفت!

پ.ن: می دانم برای مورد اول می توانستم هزار مثال بهتر از این بزنم، اما این قضیه شدیدا روی دلم مانده بود و باید جایی می گفتم. ایراد نگیرید...

 1. «بالا بردن صدا در یاهو مسنجر:اگر شما علاقه مند به چت کردن در یاهو مسنجر باشید و با اتاقهای چت سروکار داشته باشید حتما مشکل کم بودن صدا در یاهو مسنجر برایتان آزار دهنده بوده است...»

 اشتباه نکنید! در خاک انداز قصد یاددادن ترفندهای یاهو و چت و ...را نداریم. جمله بالا، برگرفته از مطلب طولانی و ادامه داری است که در هفته نامه دوست نوجوان، در یک صفحه مشخص چاپ می شود. این مجله، که مختص گروه سنی 10 تا 16 سال است، هر هفته یک صفحه را به این موضوع(چت و ترفندهایش) اختصاص می دهد و هر بار ترفند تازه ای به نوجوانان می آموزد.

2. در یکی از برنامه های اخیر چراغ خاموش، که موضوع آن جرائم اینترنتی بود، دوربین مخفی برنامه با سوژه سازی و قرار گذاشتن با یک خانم از طریق اینترنت(یاهو مسنجر) به این معضل اجتماعی پرداخت و گزارشگر برنامه بعد از این که با آن خانم (که از طریق چت با آقایی قرار گذاشته بود) صحبت کرده و نصیحتش کرد، گفت: وقتی می شود از طریق اینترنت به تمامی منابع علمی و کتابخانه های جهان دسترسی پیدا کرد و استفاده درست از آن کرد، شما چرا بدترین استفاده (یعنی چت کردن به منظور قرار گذاشتن با افراد ناشناس) را از این وسیله مفید می کنید؟

1 و 2. سوال این جاست که اگر واقعا این مسئله(چت و ...) با وجود کم سابقه بودنش در کشور، به معضلهای بزرگ اجتماعی انجامیده، آیا نباید با فرهنگ سازی همه جانبه از بروز چنین فجایعی پیشگیری کرد؟ آیا جای آموزش برای درست استفاده کردن از این وسیله برای کم سن و سال تر ها خالی نیست؟ اگر این درست است پس آن چیست؟ اگر آن درست است پس چرا این وجود دارد؟!!

پ.ن: این دو جمله آخر را خودمان هم نفهمیدیم، تلاش بیهوده نکنید!

و شاعران، ذات اندوهگین انسان را می سرایند...

داستان بیشتر انسان ها، حدیث آن آهوی ختن نیست که رایحه خود باز ندانست، حکایت راسوی بیچاره ای است که گند خود گم کرده بود و به این و آنش نسبت می داد. تو هنوز نفهمیده ای که آن راهها تنها به دیارانت می رسانند نه به یارانت. عمری رفته ای و باز می گویی که می روی. بنگر که کجای کارت خراب بود که ما را بردند و تو هنوز بر جایی؟

حقیقت به همین سادگی، به همین زیبایی و به همین نزدیکی است. دریغا که زمین دلمشغول این همه بازی است: عوام در سودای خود، عالم در سودای خود، شیخ در سودای خود، صوفی در سودای خود. مکان، زمان و رنگ ها نیز سخت در کار خود. مبادا دیرمان شده باشد! تو بازشان گوی که کجا گرفتارند. وادارشان کن که فقط برای معرفت، برای دانستن، برای دیدن ورای رنگ ها دعا کنند و نه هیچ چیز دیگر. زیرا که هرگز برابر نبودند، نیستند و نخواهند بود آنان که می دانند با آنان که نمی دانند.